یک بار دیگر رمضان با تمام مهربانیهایش مهمان دلهایمان شده است

یک بار دیگر فصل ناتمام عاشقی از شانه آسمان به شانه های نحیف

تو مهمان است. سفره افطار را که می بینی ناخود آگاه دلت میگیرد

به بالا نگاه میکنی همان جایی که منزلت بود و اکنون حسرتش را

میخوری بلند میشوی دو رکعت نماز عشق چاره ساز است تا بار امانتت

را بتوانی تحمل کنی همان امانتی که حتی کوه و آسمان نپذیرفت.

و من نمیدانم چرا خداوند دلش به حال ادم نسوخت وقتی این بار را

بر شانه های خسته اش می نهاد.


در دعاهای افطار امسالت، هرگز از یاد مبر ، من جا مانده بسی محتاجم